همه جا حرف از سختی هاست.مشکلات بی حد و حصری که تمامی ندارد.نه اینکه همیشه ماتم انسان به مادیات ختم شود اما درد مردم لرستان همواره ناشی از فقر اقتصادی ست.
پایگاه خبری سنگ نوشته، یادداشت، نرگس سپه وند- از خشکی دست کسبه گرفته تا تکرار پیام جدید ادارات،”کمبود اعتبار”!
تحریم ها زخم کاری به پهلوی مردمی ضعیف است که از اول هم آرزوی محالی نداشتند.خواسته ای حداقلی که هر خانواده آرزو می کند.یعنی روزی می رسد که جوانان تحصیلکرده ما راننده نباشند!
فوق لیسانس الکترونیک ویراستار پایان نامه ها نباشد!
و مهندس کشاورزی آتلیه نزده باشد!
آرزوها را باید عوض کرد با وجود مشکلات اخیر و ارجحیت مهارت گرایی بر سواد و نیز انباشت مدارک اشباع شده، فعلا همین مهارتگرایی تنها راه نجات چرخ اقتصاد خانواده است.
بیکاری و بی آمدی محرک آسیبهای جبران ناپذیری ست پس نباید تسلیم این شرایط بحرانی شد.
این روزها حرف مردم با گلایه و ناله از گرانی همراه است البته نه با ادبیات گذشته؛ دیگر کسی نمی گوید: چرا مسوول فناوری اطلاعات فلان اداره لیسانس زیست شناسی دارد و یا مسوول واحد فرهنگی فلان سازمان فوق دیپلم مکانیک دارد!
حرف امروز حداقل حیات است
برخی کارمندها هم ادعا می کنند از مدیر طلبکارند!
نوسان بازار
نبود درآمد
شرمندگی پدرها مقابل زن و بچه
اما برای حل این بحران باید چه کرد!؟
دعا کنیم اوضاع اقتصادی کشور بهبود پیدا کند؟ یا مردمی قوی داشته باشیم که به خودشان اتکا کنند و از این بحران به عنوان سکویی برای پیشرفت استفاده کنند!؟
تا زمانی که من شهروند خودکار هندی و فرانسوی مصرف می کنم.
ایلیا با اسباب بازی چینی ذوق می کند.
و بهار و رویا خانم برای شومیزهای چینی سر و دست می شکنند، تولیدکننده ی ما رشد نمی کند!
حتی خودکار دست خبرنگارها هم ایرانی نیست بعد از فرهنگسازی در حوزه حمایت از تولید داخلی مینویسم!؟
حمایت از تولید داخلی و کالای ایرانی نه در تیتر اخبار می گنجد نه در پوسترها و بنرهای رنگارنگ.
باید گفت: به شرط ثبات کیفیت، حمایت از خودباوری و خوداتکایی ایران عزیز دست ماست.
دست من و توی شهروند که تا حد ممکن خریدار کالای خارجی نباشیم چرا که با هر قلم خرید ایرانی به پس انداز اقتصاد کشور خودمان کمک کرده ایم.
نرگس سپه وند
