استاندار حرف سمن ها را نمی شنود!

پایگاه خبری سنگ نوشته، یادداشت- اگر با عینک منصفانه ای به دستگاه های مرتبط در این حوزه نگاه کنیم. نمی توان گفت: دولت هیچ کاری انجام نمی دهد. اما پازل رفع آسیبهای اجتماعی در یک قطعه گنگ و نامفهوم است همان قطعه ی الزام و استمرار اجرای برنامه های فرهنگی ست. همانگونه که پول کلان نمی تواند معتادی را از ورطه گرداب اعتیاد برهاند یا یک خانه مجلل و پر از امکانات نمی تواند جایگزین والدین و خانواده سالم برای کودک کار باشد. اهمیت سمن های مردم نهاد در بعد فنداسیون جامعه ایران که منطبق با سبک زندگی اسلامی ست، واقعیتی تردید ناپذیر است. فلان مسئول و مدیرکل یکبار دستور اختصاص تسهیلات و کمک مالی یا خدماتی را اتخاذ می کند اما دولت و بستر موجود نه بودجه و نه فرصت کافی برای سر زدن به منازل درگیر در مشکلات را ندارد. جناب مسئول می داند، فرزندان همان پیرزن معلول شهر به عنوان ننگی برای غیرت و خانواده دوستی لرستان، چندین بار تسهیلات مادر مفلوک را به یغما بردند و با معتاد کردن و سرمایه گذاری از وی در بستر تکدی گری، تجارت می کنند!؟
سمن ها در حد بضاعت خود گاه خانه به خانه با مردمی که فراموش شده اند دیدار می کنند. خواسته ها و نیازهای آنان همیشه اقتصادی نیست گاه ضعف فرهنگ، عدم آشنایی با مهارت زندگی و نداشتن روحیه امیدواری است.
سمن دوستی معتمد و بی چشمداشت برای همین مردم است اما افسوس که دستگاه های متولی سمن ها را نمی بینند یا نمی شنوند مگر برای آمارسازی و کاغذبازی! روی کاغذ در لرستان هزاران طرح و ایده خوب و فرهنگی اجرا می شود پس بازخوردش کجاست؟!
قصه ناتمام ماند آن همه طرح و ایده خوب که می توانست گره گشای مشکلات باشد اجرا نشد چون هر دستگاهی درگیر امور خودش است. شاید از بس موازی کاری و برنامه های تکراری را دنبال می کنند هدف غایی که دستگیری و تاثیر در جامعه هدف است، گم شده است.
در آخرین طرحم از سوی انجمن رورهای خوب به این‌نتیجه رسیدیم جامعه زندانی فراموش شده اند یک برنامه فرهنگی هم باید برای آنان گذاشت اما طرح خاطره نویسی زندانیان از سوی کدام ارگان جز خود اداره کل زندانها تفهیم و تامین اعتبار شد!؟ کدام مسئول اهمیت دغدغه های شبانه روزی سمن ها را درک می کند؟! تیتر دیگری هم داشتیم، خودکشی اوج افسردگی یا اعتراضی عمومی؟ به وضوح اشاره کردیم که نهادهای ذی ربط از پرداختن به آمار و مشکلات این مساله خودداری کردند اما آیا نه پرداختن به مشکلات صورت مساله را عوض نمی کند پس همچنان آسیبهای اجتماعی باپرجا هستند.
گاه شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر یا دیگر دستگاه های اجرایی استان بهانه می کنند، طرحها تکراری ست یا نیاز به کارشناسی شدن دارند اما بسیار قابل تامل است که همین طرح ها به ناچار در دیگر استانها در سطح استانی و حتی ملی برگزار می شود! به قول فرمایشات دوستان فعال در سمن ها، حرفها و برنامه های کارسازی داریم اما شاید خوب تفهیم‌‌ نمی شوند یا به اندازه دغدعه ما سمن ها برای مدیران ارزش ندارند. دوست دیگری می گفت: رفتار سازمانی درستی در لرستان مشاهده نمی کنیم چرا رسانه ها به این مساله نمی پردازند؟!
طبق آخرین اخبار حوزه پیشگیری از آسیبهای اجتماعی حدود ۱۸ دستگاه اجرایی عضو اصلی شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر هستند به نوعی اکثر دستگاه های اجرایی استان در مقابله با آسیبهای اجتماعی سهیم هستند اما بنده به عنوان مدیرعامل سمن روزهای خوب از خودم شروع می کنم که سوای از مدیرمسئولی یک رسانه فرهنگی- اجتماعی در انجمن روزهای خوب مثلا در پی ساختن روزهای خوب برای قشر محروم و آسیب دیده هستیم. آیا طی دو سال اخیر با یک طرح از بنده موافقت شد؟ کدام دستگاه ها جهت برگزاری مسابقه نقاشی با موضوع پیشگیری از آسیبهای اجتماعی، برگزاری جشنواره خانواده خوشبخت با موضوع انشا از طرف دانش آموزان به ما یا علی گفت!؟ مگر غیر از این است که طرح و ایده خوب سمن ها از مرکز شورای هماهنگی مبارزه با اعتیاد و آسیبهای اجتماعی ارجاع داده می شود به دستگاه بعدی و دستگاه بعدی هم ارجاع می دهد به شورای قبلی! کدام الزام و حس مسئولیت وجود داشت که از طرح و ایده سمنی که از دل خانه و مشکلات این جامعه خبر دارد، دفاع کند؟! چه کسی متولی این تلنگر و بیداری ست!؟
شاید رسانه ها باید در این امر هم فرهنگسازی کنند که هر دستگاه ها اجرایی به تبع وظایف کاری در تامین اعتبار و بودجه امور فرهنگی موظف است به انجام تکلیف. مبرهن است که بودجه امور فرهنگی دارایی شخصی یا تملک هیچ مدیری نیست که از تخصیص آن امتناع کند. دولت در قبال آسیبها و روح و روان جامعه هم مسئول است اما گویا دستگاه های متولی لرستان فقط در حد تابلوی اداره شان احساس مسئولیت دارند نه بیشتر!
و اینجاست که لرستان روی کاغذ حرفهای زیادی برای گفتن دارد و در عمل بهبودیافته ها امید و سرمایه ای برای خودکفایی ندارند، کودکان کار آینده خویش را به درامدی کاذب می فروشند. آنها رمقی برای ورزش ندارند چون جنگ اعصاب و تمام مکالمه خانواده از داشتن پول است. فرزندان زیر خط فقر این دیار استعدادیابی نمی شوند .استعداد سوز می شوند. مربیان ورزشی و یا هنرهای مختلف یارای این را ندارند که تک تک این کودکان و نوجوانان را استعداد یابی کنند. گود زمین ورزشگاه لرستان کوچک است و هیچ هنری شکوفا نمی شود اما سینه پر از درد است .درد بی توجهی و ندانم کاری مسئولین نسبت به این همه آسیب اجتماعی.
جالب است که هر روز از زبان خود مسئولین می شنویم مادر بسیاری از آسیبهای اجتماعی در لرستان اعتیاد است و وظیفه ما سمنها کاوش علل آسیبهای اجتماعی و دادن راهکار و ایده به شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر استان لرستان بود که طی یک سال و نیم اخیر، حدود ۱۵ سمن فعال در حوزه پیشگیری از آسیبهای اجتماعی همراه با پروپوزالهای توجیهی‌ بارها طرحهای متنوعی ارائه داده اند اما پاسخی از سوی ستاد مبارزه با مواد مخدر شنیده نمی شود! گویا لرستان و آسیبهایش چندان جدی گرفته نمی شوند که طرحها روی کاغذ باقی مانده است و یا بصورت جزیی با حمایت خیرین در سطح محدودتری اجرا می شود. با این منوال لرستان مفلوک تر از همیشه باقی خواهد ماند. از استاندار محترم لرستان به عنوان رییس شورای هماهنگی مبارزه با مواد مخدر لرستان انتظار داریم نسبت به این مساله بی توجه نباشند و برای مبارزه با اعتیاد و آسیبهای اجتماعی ناشی از آن تدبیری عملیاتی بیندیشند.