هرکسی که به سربازی رفته باشد مصائب دوران آموزشی را همواره به خاطر خواهد داشت. دوران آموزشی سربازی منم هم در یکی از پادگان های سخت در فصل پاییز بود از شانس بد ما هم 24 نفر از خرم آباد ملحق شدیم به دو گردان از استان های همجوار که خیلی میانه خوشی با سربازی نداشتند.
بهنام فروتن نیا- گردان ما دو گروهان و هر گروهان سه دسته فرمانده گروهان سخت گیر افسر ژاندارم و در عین حال ارتباط مناسبی با فرمانده گردان وکادر نداشت. دو هفته گذشت دوره مقدماتی وآموزش رژه انجام شد روزهای پنج شنبه صبحگاه در میدان پادگان با حضور فرماندهی پادگان برگزار و رژه سربازان آموزشی در جلوی جایگاه انجام شد. گروهان یک که سه دسته ما بود در جلوی گردان رژه می رفت به جلوی جایگاه که رسید بی نظمی در رژه و نا هماهنگی باعث عصبانیت فرماندهی پادگان شد و از جلوی جایگاه عبور کردیم گروهان دوم که یک استوار کار بلد با تعامل فرماندهی آنرا به عهده داشت با نظم وترتیب و با هماهنگی از جلوی جایگاه عبور کرد فرماندهی جمله معروف خیلی خوب داد وگروهان ۲ تشویق شد.
بعد از برنامه تعدادی از سربازها بصورت خود جوش دسته های جدید را ساماندهی کردند. با یک جمله طبل بزرگ زیر پای چپ به دیگر سربازان آموزش می دادند حتی بعد از ساعات آموزش این برنامه خودجوش ادامه داشت دسته اول خوب شد. دسته دوم متوسط شد ودسته سوم قابلیت تغییر را نداشتند همان ریتم ناهماهنگی و بی نظمی وجود داشت هر هفته دسته سوم تنبیه می شد تا شاید تغییر کند اما اتفاق خاصی نیفتاد و همه حربه ها در آموزش رژه جواب نداد تا پایان آموزشی و اعطای سردوشی که با رژه دسته ها باید این مراسم نظامی انجام می شد.
روز آخر مراسم شروع و همه دسته ها با نظم و رژه مناسب خیلی خوب گرفتند بجز دسته سوم که دسته پا طلایی های پادگان مشهور بودند وبعد از هر رژه تنبیه شان نظافت پادگان بود اینبار هم با بی نظمی و نا هماهنگی در جلوی جایگاه رژه رفتند وفرماندهی دستور ایست داد و گفت: سه ماه گذشت شما آدم نشدید یک رژه رو یاد بگیرید.آموزشی تمام شد و پاطلایی ها هر کدام در قسمتی آبدارخانه ها،پاسدار خانه، امربر، آشپزخانه و…. تقسیم شدند و نقش خود را ایفا نمودند. اگر چه نتوانستند رژه بروند ولی در جاهای دیگری موفق به خدمت شدند.
حکایت امروز برخی مدیران استان لرستان حکایت مدیران پا طلایی بی برنامه، نا هماهنگ، بی نظم، بدون استراتژی،فاقد مهارت های لازم مدیریتی و تصمیم گیری، وقت تلف کن، بودجه هدر ده، اما خوش شانس و لابی گر بسیاری خود را سیاسی می دانند اما در حد حمایت های انتخاباتی سیاست را می شناسند. تشخیص پاطلایی بودن مدیران هم خیلی راحت است ریتم خدمت رسانی که مناسب نباشد یعنی مفهوم طبل بزرگ زیرپای چپ را نمی دانند و رژه خراب می شود.
یک توصیه اخلاقی؛ مدیران در خلوتگاه وجدان،یکبار عملکرد خود را محاسبه نمایند و تاثیر گذاری دوران مدیریت را بررسی کنند اگه پا طلایی بودند نقش دیگری در جامعه بجز مدیریت را در دست بگیرند. چه زیبا فرمود امام علی(ع): «مَنْ حَاسَبَ نَفْسَهُ سَعِد»؛هر کس نفس خویش را به حساب کشد، سعادت‌مند خواهد شد.
بهنام فروتن نیا
جامعه شناس
