این روزها باید از خوشه های رنج نوشت.از آماج فقر اقتصادی این مردم ضعیف که برای لقمه ای نان به زمین چنگ می زنند. همه جور گلایه ای می شنوی بازار وحشتناک موبایل، گرانی، ترس از قیمت روزهای آینده .... اما من می خواهم از خوشه های رنج بنویسم.
نرگس سپه وند- عوامل جهادکشاورزی می گوید: این مردم بی بضاعت برای روزی خود برنج می کارند و طرح تبعیت از الگوی کشت هم رعایت می شود اما در نیم نگاهی از منطقه پاپی خالدار تا الشتر می بینیم، زمین یکدست برنج است.خبر به گوش شرکت آب منطقه ای می رسد آسیب مخرب کشت محصولات آبدوست را نفی نمی کنند اما در نهایت می گویند: اهرمی قانونی در برابر کشاورزان شالیکار ندارند چون فقط کشت خشخاش جرم محسوب می شود!
بهشت لرستان طی سالهای اخیر قربانی کشت محصولات آبدوست شده بعد هم گلایه می کنیم چرا هوا گرم شده چرا خرم آباد دیگر خرم هوا نیست!
اگر کشاورز خرمدره در این بهشت بی بضاعت مانده نشانگر این است که دانش کشاورزی کارآمدی ندارد چگونه است که کشاورز ترک در منطقه خاوه نورآباد، خروار خروار سیب زمینی بار می زند و کشاورز ما از نداری و خساست زمین دم می زند!
بی پرده باید گفت: یا مردم تنبلی داریم با مرکز تحقیقات جهاد به خوبی به رسالتش عمل نمی کند که دانش کشاورزان ما اندک است.
کانال اطلاع رسانی شرکت آب منطقه ای استان لرستان شاید ده ها بار در طول هفته تیتر بزند:کشت محصولات آبدوست ممنوع شد..
کشکان خشک می شود ..
پدیده خشگیدگی در راه است…..
امشب هم که گفتند: کشکان نجات پیدا کرد…
این وسط هیچ مدیری راهکار نمی دهد اگر در لرستان حرفهای بزرگ محدود به تیتر نبود هم اکنون جزو بیکارترین استانهای توسعه نیافته نبودیم.
گراف خوشه های رنج سردرگمی عجیبی ندارد.این خوشه ها از دیرباز در خاک این بهشت بی والی ریشه دوانده است.به قول استادم این استان بیش از ضعف مدیریتی از ضعف فرهنگسازی در حوزه توسعه اشتغال پایدار رنج می برد.
بدیهی ست که تماشای شالیزارهای سبز کنار جاده چیز بدی نیست، پر شدن سبد اقتصادی خانوارهای کشاورز هم خبری نگران کننده ای نیست.
یکی از کشاورزها می گفت: خب کار نیست.درآمد نیست لااقل با برداشت برنج چیزی گیرمون میاد..
این کشاورز چندان هم کشاورز نیست او هیچ گیاهی را اهلی نکرده! ما لرستانی ها فقط تقلید و تبعیت از آسان ترین راه را به ارث می بریم.
او لیسانس حسابداری دارد در آژانسی مشغول بکار بوده که هم اکنون هم از نبود پول خرد مسافرها به ستوه آمده و راهی پاسداری از زمینهای پدرش می شود.
از پدرش می پرسیم: چرا برنج پی کارید؟
می گوید: قبلا خیار می کاشتیم الان برنج بیشتر سود دارد.
ناگفته نماند باغ انگور عسگری هم داشته که اضافه می کند: گنجشکها امانمان را بریده بودند، باغداری کارگر زیادی می خواست، درختها را بریدیم!
کشت خوشه های رنج که باید تا زانو میان آب خزید برای کشاورز عجیب نیست ولی آنچه که عجیب است رفتار ما لرستانی هاست که به یکباره همه برنجکار شدند.
یاد گزارش سال گذشته می افتم که چغندرکاران بروجرد مجبور به دور ریختن محصولاتشان شدند.
بخاطر کاشتن برنج که می گویند به راستی هم با رنج حاصل می شود بیمناک نیستم برای این بهشت ناراحتم که در همه امور به گدار به آب می زنیم و این بی گداری یعنی تحمیل خسران و باز هم عقب افتادن از چرخ توسعه و ترقی!
خوشه های رنج از لرستان جوانه می زند و مقابل چشمام ما خبرنگارها خودنمایی می کند.
درد این مردم فقر اقتصادی ست حسابداری که باید حساب و کتاب بخشی از این این استان دستش باشد می خواهد برنج اهلی کند!
کشاورزی که سنگ بیکاری پسران باسوادش را به سینه می زند،سهم درآمدی آنها از این خاک را به جیب استانهای همسایه هدیه می دهد!
اینجا سرزمین بذل و بخشش هاست بعد مردم خودمان در تب اقتصادی ضعیف عرق می کنند.
حتی طلای سرخ هم اینجا کشت می شود. گلهای ثروت که در نبود بسته بندی رایج با در کیسه های پلاستیکی کم مقدار جلوه می کنند!
چرا جهاد کشاورزی استان در ترغیب مردم به کاشت گلهای ثروت کاری نمی کند!؟
در استان ما نیز طرحی به نام اصلاح الگوی کشت تصویب شد اما حاصل این الگو فقط تکثیر خوشه های رنج است و بس!
خوشه های برنج که با ولع تمام هستی و مایه زیبایی این دره زیبا را به کام خودش می کشد.
چه کسی مسوول است به کشاورزها بگوید:انباشت کیسه کیسه برنج سود نیست چون بهای هر خوشه را با خالی شدن یک چشمه، کم شدن سطح آبهای زیرزمینی و به قیمت افزایش هرم نفس لرستان پرداخته ایم!
نفس لرستان حسرت بار است که بی برنامه و بیهوده عرق می ریزد و در نهایت هم جزو استانهای محروم هستیم.
