بهشت برای گونگادین نیست

مهری پهلوانی- آنها بعد از یک سفر خیال انگیز و برخورد با موجودات فرازمینی و گذر از عالم برزخ گمشده خود را پیدا می کنند. جلوی دروازه بهشت همه افسران اجازه ورود می یابند اما مانع ورود گونگادین می شوند. نگهبانان او را به دوزخ می برند تا مدتی را به شکل یک سیاهپوست عذاب بکشد.

درمدتی که گونگادین در جهنم به سر می برد و تا هنوز ادامه دارد، افسران انگلیسی و آمریکایی همراه فقیر و تهیدست خود را از یاد نبرده و گاه به گاه به دیدارش درجهنم می روند.

این داستان در سال۱۳۲۱ توسط دهقان فقیر و گمنامی بنام علی میردریکوند، مردی از تبار لرستان نوشته شد. فردی که با وجود شهرت و محبوبیت کتابش در کشورهای غربی، همچنان گمنام است و سرنوشت نامعلومی دارد.

این روزها و در شلوغی رفت و آمد امیران و وزیران و … به دیار گونگادین، لرستان، بیشتر از هر زمان دیگری کتاب “بهشت برای گونگادین نیست” در ذهن تداعی می شود.

گونگادین از فرزندان این خاک است. او همه سختی ها و مرارتهای جاده کهکشان را به همراه همسفران خود پشت سر گذاشت اما در بهشت برای او جایی نبود. مردم قومش، که او نماینده آنهاست، سرنوشتی چون او دارند. مردمی که در طول تاریخ همواره سختی ها و رنج ها را با وعده رسیدن به بهشت تحمل کرده اند اما در نهایت سرنوشتی جهنمی دارند.

در وطن گونگادین همیشه بیکاری و فقر و گرسنگی و برهنگی و بیماری و محرومیت و … در الویت بوده است .مردم ساده و بی آلایشی که در سالهای قبل و زمانه جنگ بیشترین ضررها و خسارات را چه از لحاظ جانی و چه از لحاظ مالی متحمل شده اند، به مانند گونگادین فرمانبردار و پایبند به اصول و اخلاقیات بوده و قناعت و سادگی پیشه کرده اند….افسران
انگلیسی و آمریکایی را می خنداند و اسباب خنده شان می شد در عین حال وانمود می کرد دلیل خنده آنها را نمی داند.تا برسد به امروز که همه قومش گونگادین هستند.

بعضی افراد کتاب ” بهشت برای گونگادین نیست” را نوعی پیش بینی به شمار آورده اند که ظاهرا درست است.
مردم او به مانند شخصیت کتاب طی سالیان سال هیچگاه طعم بهشت و زندگی بهتر را نچشیده و همواره در سختی و مشقت روزگار گذرانده اند هر چند در این میان گاهی وزیری، سفیری….به ملاقات آنها آمده تا شاید دلگرمی باشد و نور امیدی به دلهاشان بتاباند اما آتش این نور هیچگاه شعله یی نگرفت، بلکه دودی شد و در چشم مردم این نشست و بر عذاب گونگادین در جهنم افزود تا در پایان دوباره گونگادین بماند و جهنمش….

این قصه تکرای مردمان این سرزمین است.اکنون پس از سالها او به زندگی جهنمی خو گرفته است اما آدمی است دیگر،همچنان گوشه چشمی به بهشت دارد حال باید دید با گذشت این همه سال و تحمل این همه عذاب، گونگادین تا کی باید
در جهنم بماند؟ آیا روزی او را به بهشت راه می دهند؟