میان سیاه و سفید، صدها و شاید هزاران طیف خاکستری وجود دارد اما چاقو ها و خط ها اصرار دارند که جهان را دو نیم کنند؛ سیاه و سفید
سری به بالا شهر تهران می زنم مدارس خاص با تدریس زبان دوم، سرو صبحانه، کلاس استخر، تنیس، فوتبال، اردوهای علمی داخلی و خارجی و شهریه های میلیونی از ۴۰ تا ۱۰۰ میلیون، آنهم دو سال می بایست در صف انتظار بمانی تا ثبت نام شوی. با خودم می گویم من کارمند با حقوق دو میلیون و هشتصد هزار تومان اگر بخواهم یکی از فرزندانم را که عزیزترین داشته هایم هستند در این مدارس ثبت نام کنم می بایست ۳ سال با هیچ هزینه ایی(قسط، پوشاک، درمان، بنزین، مهمانی، استهلاک، نان! و البته نان ، و البته ناااان)بنشینم تا پول شهریه یکسال یکی از بچه هایم مهیا شود.
جهان را به سرعت خط کشی کرده اند به شرط چاقو!
یکسو اقلیت از ما بهتران
و یکسو طیفی که ۳ سال پس انداز تمامی حقوقش به عنوان قشر متوسط جامعه، شهریه یکسال بچه اش می شود و از ما بدترانی که مکان آموزشی ندارند.
و کمبود تخته، صندلی و نیمکت و معلم در میان این اکثریت، کار را به جایی رسانده که معلم را
تخته را و نیمکت را با سه شیفته کردن مدارس جیره بندی کنند برای پوشش کمبود مکان های آموزشی و این پاک کردن صورت مسئله ایست که در آن جامعه دو بخش سیاه و سفید است.
و دکتر بیرانوندی به سهم خود با مخالفتش به عنوان رییس کمیته آموزش و پرورش با سه شیفته کردن مدارس، با توزیع ناعادلانه فضای آموزشی مخالفت کرد، با جامعه خط کشی شده سیاه و سفید !
دست ردی شد بر تقسیم به شرط چاقو
آیینه دار
