قبول دارم مشکلات ما آنقدر زیاد و بزرگ هستند که پرداختن به موضوعات کوچک خنده دار به نظر می رسند. اما نباید به سادگی از کنار جزئیات گذشت چون از جز است که به کل می رسیم.
مهری پهلوانی- همه میدانیم ما به عنوان استان فلاکت بار کاری درخور و خیره کننده حداقل در این موقعیت! از پیش نخواهیم برد. اما می شود با انجام دادن کارهایی که از دست مان بر می آید مانند یک کودک که تازه راه رفتن را شروع کرده بشود از سرعت فلاکت و فاجعه کاست.
وقتی برای چندمین بار مسئله یی که همگی بلااستثنا با آن مواجه بوده ایم را با دقت نگاه کردم نتوانستم از کنار آن به سادگی بگذرم.
دو بار، نه به عنوان خبرنگار بلکه برای انجام کارهای شخصی به آب منطقه یی لرستان واقع در خیابان ولیعصر بالاتر از پل، مراجعه کردم. یکبار سال ۹۶ و بار دیگر ۵ شهریور امسال.
هر دو بار مانند سایر ادارات باید برای انجام کاری که بخاطر آن مراجعه کرده بودم در سالن منتظر می ماندم.
در مدت ده دقیقه یی که کنار پنجره طبقه همکف، روبروی میزخدمت که آب سرد کن کنار آن قرار داشت، ایستادم.
هفت نفر برای خوردن آب به سمت اب سرد کن آمدند.
دو نفر آنها خانم بودند که برخلاف من در کیفشان لیوان داشتند و با لیوان خودشان آب خوردند، دو نفر آنها مانند من به دلیل اینکه لیوان یکبار مصرف کنار اب سرد کن نبود از خوردن آب منصرف شدند و رفتند، اما سه نفر دیگر شیر آب را باز می کردند یکی از دستهایشان که می خواستند از آن به جای لیوان استفاده کنند، را می شستند، خم می شدند دست را زیر آب می گرفتتد و آب می نوشیدند، آب از لای انگشتانشان بر زمین می ریخت و سپس شیر آب را می بستند و می رفتند….
تایم را نگه داشتم هر کدام آنها بین ۲۰ تا ۲۵ ثانیه شیر آب را باز نگه می داشتند، در صورتی که پر شدن لیوان سه تا چهار ثانیه بیشتر طول نمی کشد.
تفاوت ما با دنیا در همین چیزهای کوچک است. سه نفر برای رفع تشنگی به انداره ۱۵ نفر آب را هدر دادند و دلیل همه اینها نبودن چند عدد لیوان بود.
دستگاهی که متولی استفاده صحیح از آب است چرا باید به این جزئیات دقت نکند و برای صرفه جویی در مصرف آب، آن هم در این وضعیت بحرانی، به موضوع توجه نداشته باشد.
عدم توجه به مسائل کوچک است که سبب می شود به مرور زمان همه چیزمان برود، آب مان، خاک مان، سوخت مان، و انسان مان…
